हिंदोळा

 घड्याळात सातचे टोल पडले. सवयीनुसार मी टिचरची बाटली  काढली. काचेच्या पेल्यात एक व्हिस्की चा पेग घेतला. त्या काहींशा गोल्डन कलर मध्ये सोडा टाकून, बर्फाच्या क्यूब घालून त्यांचे त्यात विलीन होणे न्याहाळत बसलो.

कारवा वर Talat Mahmood चे

" Ae dil mujhe aisi jaga "

लावले. माझे आवडते गाणे!..... ग्लास तोंडाला लावणार तेव्हड्यात दारावर टक -टक झाली.

"Yes come in. दरवाजा ओपनच आहे ".

मी पाठमोरा वळून बघतो तर तो आला होता.

पंचवीशीचा, उंच, गव्हाळ गोरा, कपाळावर केसांची आलेली काहीशी तपकीरी रंगांची जुल्फे त्याच्या सौंदर्याला खुलवीत होती. काळ्या लाल रंगाच्या पट्ट्या असलेला टी शर्ट मधे तर तो खूपच क्युट दिसत होता.

"ओ!हो! आज इकडे कसा काय?"

"सर तुम्हालाच भेटायला आलो."

पायांना हात लावून नमस्कार करत तो म्हणाला. "मला तुम्हाला काहीतरी सांगायचंय ".

मी व्हिस्की चा ग्लास पुढे केला.

"थँक्यू सर पण मी ड्रिंक्स घेत नाही."

"Ok नो प्रॉब्लेम, गो अहेड "

"सर मी प्रेमात पडलो आहे तिच्या. रोज मी ग्यालरीत उभा असताना ती येते. मी टक लावून बघत असतो. संद्याछाये सारखीच!अतिशय प्रसन्न!नजरानजर झाली की ती पण हसते,बाय बाय करते  नजरेनेच.ती नुसती दिसली तरी मला धडधडायला होते. अंगावर रोमांच उभे राहातात. यालाच प्रेम म्हणतात ना सर!हो सर मी प्रेमात पडलोय तिच्या.  मला तुमच्या शिवाय कोणी नाही.मी फक्त तुमच्या जवळच मोकळा होऊ शकतो."

एका दमात बोलून तो माझ्याकडे बघून लागला.

"Yes!आय नो. अरे मग करून टाक ना तिला प्रपोज.

माहितीतील आहे ना " तो नकारात्मक मुंडी हलवतो आणि माझ्यातला मी खडबडून जागा  होतो.

"अरे IT त आहेस. मोठया पोस्टवर आहेस. एक जबाबदारी पेलू शकशील इतके खांदे रुंदावले आहेत तुझे आता. मग प्रॉब्लेम काय राजा? वेळ निघून गेल्यावर काहीही उपयोग नसतो " आतून असहयायतेने मी बोलून जातो.

तो त्याच्या मस्तीत. माझे बोलणे जणू ऐकले नसावे त्याने मला  हायसे वाटते.

"नक्की सर, मी कंपनीच्या कामासाठी USA ला  4/5 महिने जाणार आहे. आल्यावर नक्की प्रपोज करतो. तुम्ही येणार आहात माझ्या बरोबर. प्रॉमिस सर! तसही जुजबी माहिती काढली.माझ्या मित्राच्या मित्राची बहीण. इंजिनीर आहे तीपण, IT तच आहे. मित्राला कल्पना दिली आहे "

तो आगळ्या - वेगळ्या मूड मधे निघून जातो. मी मात्र माझी ड्रिंक लिमिट ओलांडून एक एक्सट्रा पेग बनवून चाळीस वर्षांपूर्वीच्या दरीत कोसळून जातो. हातातील व्हिस्कीही

हेलकावते.

3/4 महिने असेच सरतात. करोना मुळे सर्व बंद. रुटीन मधे मी पण मला गुर्फटून टाकतो.

आणिक एका संध्याकाळी त्याच सीच्युएशन मधे असताना, ग्लास तोंडाला लावणार इतक्यात दारावर टक -टक झाली. मी दार उघडले. तो आत आला...

पूर्णपणे कोमेजलेला, केस विस्कटलेले, डोळे आत गेले होते, चेहऱ्यावर निराशा, हताश होऊन म्हणाला

"इफ यू डोन्ट माईन्ड, सर प्लीज माझ्यासाठी पण भराल एक ग्लास?"

काहीसा कृश  झालेला तो खुर्चीत कोसळला. हमसून हमसून एखाद्या लहानग्यासारखा रडायला लागला.

चेहऱ्यावरची रौनक उडाली होती. मी हलकेच त्याच्या खांद्यावर थोपटले.

पहिला दुःखाचा पूर ओसराला होता.

"सर खेळ संपला हो!नियतीने क्रूर चेष्टा केली हो माझी.

सर जायच्या अगोदर आमची मित्राकडे अचानक गाठ पाडली. ती पण IT त कामाला. ओळख वाढली. फोनवर तासनतास गप्पा."

मी तिला म्हणालो "मी सरांना घेऊन तुझ्या घरी येतो, जाणे पोस्टपोन करता येते का बघतो, तर तीच म्हणाली 4/5 महिन्याचा तर प्रश्न, असे जातील . मी गेलो.

ती एअरपोर्टवर आली होती  मला सोडायला.

पहिले 2/3 महिने आम्ही सारखे बोलायचो, तीच बोलण इतकं मधुर की वाटायचे संपूच नये. तिचा तो निरागसपणा आवाजातही जाणवयाचा. हृदयाच्या तारा छेडल्या जायच्या. सुख भरभरून वाहत होतं हो.

अचानक तिचे फोन कमी झाले. कामाच्या ताणात मी पण बिझी. रात्र व्हायची मग थकून उद्या बघून म्हणत वेळ चालला होता पण माझ्या मनात शंकेची पाल चुक चूकली. मी घर,तिला, मित्राला फोन लावले पण कोणीच उचलले नाहीत. काळजीने मी वेडा झालो.

माझे कामही संपत आले.

मी इंडियात आलो डायरेक्ट तिच्या घरी गेलो.

आई बाबांना मला पाहून धक्का. मी बेडरूम मधे गेलो.

 ती बेडवर पडलेली. खूप कृश झालेली, निळसर  टपोरे डोळे खोल गेलेले.अकस्मात दुष्काळात पडलेल्या पावसासारखे, मला बघून आश्चर्य, आनंद न लपवू शकलेले.

मी" का वागलीस अशी? काय चुकलो मी?"

मनातच टाहो  फुटतो.

तिची उठायची केविलवाणी धडपड.

मी पटकन पुढे झालो . तिला आधार  देत बसवले.

"सॉरी रे! बघ ना देवांना पण माझा हेवा वाटला रे !"

डोळ्यातून अश्रू ओघळू लागले. मी पटकन तिला कुशीत घेतले. "शुऊऊऊ! तिच्या तोंडावर हलकेच बोट टेकवले. डोक्यावरून हलकेच हात फिरवीत तिला थोपटू लागलो. मी बधिर झालो होतो. माझ्या सर्व भावना, अश्रू  गोठले  होते. इतके ही बोलायला तिला  खूप श्रम पडले होते. असह्यत्येने तिने डोळे मिटले,मला बिलगूनच.

मी दृढमूड होऊन तिच्या कडे  बघत होतो. तिचा निरागस चेहरा, तृप्ततेने,माझ्या खंबीर मिठीत ती निर्धास्थ पणे विसावाली होती. हळू हळू तिचा डोळा लागला. मी हलकेच तिला बेडवर झोपवले.

बाबांनी मला खुणेनेच बंगल्या बाहेर बागेत नेले.

"तू गेलास. खूप रमली  होती संसाराची चित्रे रंगवण्यात. "बाबा असे करू, तसेच करू. त्याला आईबाबा नाहीत तुम्हीच आता त्याचे आईबाबा."

अचानक एक दिवस दाढ दुखायला लागली. मैत्रीणच डेंटिस्ट, दाढ काढावी लागेल सांगून इंजक्शन दिले.ब्लड थांबेना. तिला शंका आली. टेस्टला पाठवले.

तिला ब्लड कॅन्सर, थर्ड स्टेज, थोडे दिवसांची सोबतीण  आहे रे. तू लहान आहेस, तिच्यातून मोकळा हो.... "

बाबांना पुढे बोलवेना.

मला तर जबरदस्त शॉक बसला होता. मी पुतळ्यासारखा, पूर्ण गोठून गेलो, बधिर झालो मी. आई -बाबा रडत होते.

मी स्वतःला सावरले. आणि निर्णय घेतला,

"सर माझे तरी तुमच्या व त्यांच्या शिवाय कोण होते दुनियेत? माझ्या बकुलीच्या फुलाला माझ्या जवळच ठेवायचे, सुकू द्यायचे  " मी मनोमन निर्णय घेतला.

मी काहीही न बोलता बाबांचा खांदा थोपटला. कधी-कधी  शब्द जे काम करू शकत नाहीत ते काम स्पर्श करतो.

मी आत गेलो. तिच्याकडे बघितले. पहाटेच्या प्राचीच्या नितळ प्रकाशसारखी भासली ती मला.

"मला हात देतोस?"

मी तिला उठवून बसवले. तशी ताडकन उठून ती उभी राहिली.

सर नंदादीप मालवताना मोठा होतो ना, काहीसे तसेच.

 "अग! अग!"

"ए ऐक ना. तू बाहेर जा ना आणिक मी ये म्हंटल्याशिवाय येऊ नकोस हा!"

माझा नाकाचा शेंडा चिमटीत पकडून हसत हसत तीने मला बाहेर हलकेच लोटले.

मी बधिरच झालो होतो इतक्यात तिने बोलावले ,डोळे बंद करूनच मला बेडवर बसवले.

"हं!उघड आता "

मी विस्फारीत नजरेने तिच्या कडे बघतच राहिलो.

स्वर्गातील अप्सराच  माझ्या समोर उभी होती.

गर्भरेशमी हिरव्या रंगाची साडी, तिच्यावर राणी कलरचा ब्लाऊज, गळ्यात मोहनमाळ, तिला साजेसी कर्णफुले, हातात हिरव्या रंगाच्या व सोन्याच्या बांगड्या,लांबसडक केसांचा घातलेला खोपा, त्यावर माळलेले मोगऱ्याचे गजरे, त्याच्या सुगंधानी वातावरण प्रसन्न झाले होते. कपाळावर लाळभडक कुंकवाची चंद्रकोर, त्याखाली दिलेला काळा ठिपका सौंदर्य खुलवत होता. ओठावरून हलकेच फिरवलेली  लिपस्टिक. मी भारावून गेलो. पटकन तिला जवळ घेणार इतक्यात ती हळूच सटकली तिच्या हातात कोयरी होती.मला म्हणाली

"मला कुंकू लावशील?"

तिच्या डोळ्यातून मोती वाहायला लागले. मलाही कंट्रोल होईना. आपल्या हाताने माझे डोळे पुसत, मंद हास्य करत ती म्हणाली "अरे वेड्या हे आनंदाश्रू आहेत. "

मी तिला कुंकू लावले व माझ्या मिठीत घेतले. तिला खूप श्रम झाले  होते. मी तिला माझ्या कुशीत घेतले. माझ्या छातीवर डोके ठेवून ती म्हणाली

"आज मी तृप्त आहे. तुझ्या मिठीत मला आता मृत्यू चे ही भय नाही हसत हसत सामोरी जाईन मी त्याला."

"चूप असे अभद्र बोलू नये ग!"मी तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले. माझे बकुळीचे फूल पूर्ण फुलले होते.

"मला एक वचन देशील...नाही  देच...तू एकटा राहणार नाहीस "

"माझा हात आपल्या दोन्ही हातात घेऊन तिने माझ्याकडून वचन घेतले हो सर "

तिने आईला हाक मारली. त्या माऊलीने ताट वाढून आणले. साग्रसंगीत स्वयंकपाक वाढलेले ताट. आई आज आम्ही दोघे एका ताटात जेवणार चालेल ना ग "

मानेनेच परवानगी देत ती माऊली दार लोटून घेत चालती झाली पण जाताना माऊलीने तोंडात कोंबलेला पदराचा बोळा माझ्या नजरेतून सुटला नाही. मातेच्या यातना मला पिळवटत   होत्या.

ती मला हलक्या हाताने भरवत होती व माझ्या समोर आ करत  होती. तृप्ततेने ती जेवली हो सर.

इतके सर्व करताना ती खूप  थकली व माझ्या कुशीत एखाद्या लहान बाळासारखी विसावली.

सर पूर्ण रात्र मी तिच्याकडे बघत, तिला कुरवाळत बसलो होतो आणिक सकाळी सकाळी माझा डोळा लागला आणिक माझं बकुळीच फूल माझ्या कुशीत....

 त्याचा सुगंध दरवळून सर सर.......... "

"सर  त्या मुलायम, सुगंधी आठवणींचे हिंदोळे मला सहन  होत नाहीयेत हो! Do you understand me. मला हे सर्व विसरायचे आहे हो सर. Will you help me?"

पूर्णपणे उध्वस्त झालेला तो मला विचारात होता.

चाळीस वर्षांनी इतिहासाची पुनःरावृत्ती...!!!!!!

 मी ....मी मला त्याच्या मधे शोधत  होतो.. चाचपडत होतो.

हातातल्या व्हिस्की मधला बर्फ वितळला होता. व्हिस्की चा गोल्डन कलर झाकळला होता.